Proiektua galdera honetatik sortu da: Zer da fideltasuna?
Erantzuten saiatzeko, Peneloperen mitoa aukeratu genuen. Ulisesen emaztea zen eta hogei urtez bere larruarekin ordaindu zuen fideltasunaren prezioa, bere sakrifizioaren barruan sartuta geratu zen arte. Horrek soilik definitzen du, Penelopek emakume eta ama izateari uzten dio absente dagoen gizon baten presentzia neketsuari jarraikiz.
Europa hegoaldeko hiri desberdinetatik gatozen hiru artista gara. Hegoaldeko hiru herrialde latindar horiek lotzen dituen gauzetako bat hezkuntza katolikoa eta gure eguneroko bizitzako xehetasun bakoitzean errotuta dauden balioak dira. Hain desberdinak ez diren hiru gizarteetako printzipio sendo horiek fideltasunaren kontzeptuan sakontzera garamatzate.
Nola funtzionatzen du gutako bakoitzarengan, hazi garen herrialde bakoitzean, hazi garen familian?
Funtzionatuko liguke guri, Penelopek bezala, 40 urtez gure “Ulisesen” zain egoteak?

Zein dira mugak? Barrerak?
Egoera geografikoak eragina du maitasunarekiko dugun gure ideian?
Zer da maitasuna gaur egun?
Nola funtzionatzen du fideltasun-hitzak gaur egun?
Desberdina da Bigarren Mundu Gerraren ostean?
Interneten ostean?
Irailaren 11ren ostean?
Tinder eta Grindren ostean?
Penelopek Ulisesi itxarongo lioke 80 hamarkadan jaio izan balitz?
Bere tapiza egin eta desegingo luke egunero?
Desberdin “jokatuko” luke portugesa, espainiarra edo italiarra izango balitz?
Norekiko gara baldintzarik gabe fidelak?
Are, hori existitzen da?

WE ARE NOT PENÉLOPE – Sobre la fidelidad lanean hiru antzezleen gorputza -maskulinoa?- baldintza ez generikoa eztandarazteko lekua bihurtzen da, antzerkiaren eredu arketipikoa -tragedia- performancera hurbilduz. Gorputzak antzinako sakrifizio-errituetarako jatorrizko elementu gisa duen funtzioa aitortzen du, eta autodeterminaziorako aukera berrietara heltzen da, baita gaur egungo elementuen bitartez ere, hala nola audio esperimentalen, bideo-sorkuntzen eta arte plastikoen bitartez. Horiek ez dira objektu eszenografiko soilak, erritu bihurtutako gorputzen garrantzi berbera baitute. Horrez gain, hitzetan ainguratuta geratzeko exijentzia dago oraindik, basati mugitzen dira, kontsumitutako gorputz baten zauriak arindu nahian bezala: mitoaren existentziaren aukera berrien bila.
Peneloperen historia gaurko eta betiko galdera eguneratzeko eta deszentralizatzeko tresna bihurtzen da.

Dramaturgia, zuzendaritza eta interpretazioa: Joele Anastasi, Nuno Nolasco eta Antonio L. Pedraza
Argiztapenaren diseinua: Nuno Samora
Arduradun teknikoa: Rafael Gómez
Ekoizpena: Fondazione Teatro di Napoli – Teatro Bellini | FITT Noves Dramaturgies | Vuccirìa Teatro | Cia. Estigma

Proiektua Joele Anastasi, Antonio L. Pedraza eta Nuno Nolascoren lankidetzatik sortu da, zeinak Angélica Liddellekin egindako lanaren bitartez elkartu baitira. Anastasi eta L. Pedraza interprete aritu dira 2014tik Espainiako zuzendariarentzat ou Are My Destiny – La Violación de Lucrecia ikuskizunean. Urte horretan, Nuno Nolascorekin aurkitu zuren BoCA (Lisboako bienala), La eloqüència de la ferida o la tragedia de la Libertad: TRANSGRESION Angélica Liddellekin workshopean.